Jolanta Aragońska
Urodziła się w 1236 r. w Saragossie jako córka króla Aragonii i hrabiego Barcelony Jakuba I Zdobywcy i Jolanty Węgierskiej, córki króla Węgier Andrzeja II Arpadowicza. 26.XII.1246 r., w katedrze w Valladolid, poślubiła króla Kastylii Alfonsa X Mądrego. Ich dziećmi byli: Ferdynand (zmarł w dzieciństwie), Berengaria, Beatrycze, Ferdynand de la Cerda (infant Kastylii), Eleonora, Sancho IV Odważny (przyszły król Kastylii), Konstancja, Piotr, Jan, Izabela (zmarła w dziećiństwie), Jolanta i Jakub. W 1275 r. zmarł infant Ferdynand de la Cerda. Pozostawił po sobie wdowę Blankę, córkę króla Francji Ludwika IX, z dwoma synami. Następnym infantem (i przyszłym królem Aragonii) powinien zostać najstarszy syn zmarłego, Alfons. Dziadek chłopca postanowił jednak, że jego następcą zostanie młodszy syn, Sancho IV Odważny. Jolanta i jej synowa nie zgodziły się z tym i zaprotestowały. Potem wraz z dziećmi musiały zbiec do Aragonii, gdzie rządził brat Jolanty. Próbowały znaleźć popleczników w Europie. Budowę politycznego sojuszu zaczęły od pisania listów do Małgorzaty, matki Blanki i zarazem francuskiej królowej-matki, do króla i królowej Anglii Eleonory Kastylijskiej, królowej Portugalii Izabeli, papieża i innych ważnych osobistości w Europie. Wreszcie Jolanta wróciła do Kastylii, ale nigdy tak naprawdę nie pojednała się z mężem. Blanka kontynuowała swoją walką aż do czasu, gdy jej brat podpisał traktat pokojowy z Sanchem IV, w którym uznawał go za króla. Blanka była zmuszona go ratyfikować. Później wycofała się do klasztoru, gdzie zmarła w 1323 r. Jolanta resztę swojego życia spędziła w Kastylii na wypełnianiu dobrych uczynków. Czasami wracała na scenę polityczną popierając swego syna. Zmarła w 1301 r. w Roncevalles w Nawarze.