Joanna I
Urodziła się w 1271 r. jako córka Henryka III, króla Nawarry i hrabiego Szampanii, Brie, Maine, Troyes i Meaux, i Blanki z Artois. Po śmierci ojca w 1274 r. Joanna została królową Nawarry oraz hrabiną Szampanii, Brie, Maine, Troyes i Meaux. W okresie jej małoletniości władzę regencyjną w Nawarze (do 1276 r.) i w Szampanii, Brie, Maine, Troyes i Meaux (do 1284 r.) sprawowała jej matka, królowa Blanka z Artois. Zmagała się w tym czasie z powstaniem w Pampelunie (1275-1276) i najazdem króla Kastylii Alfonsa X Mądrego w 1275 r. Wezwała na pomoc wojska francuskie, które odparły ten atak. 16.VIII.1284 r. Joanna poślubiła następcę tronu francuskiego, przyszłego Filipa IV. Dzięki temu małżeństwu został on współwładcą Joanny w Nawarze jako Filip I. Ich dziećmi byli: Małgorzata, Ludwik X (przyszły król Francji i Nawarry), Blanka, Izabela Francuska, Filip V (przyszły król Francji i Nawarry), Karol IV (przyszły król Francji i Nawarry) i Robert. 05.X.1285 r. umarł teść Joanny, król Francji Filip III. Joanna została francuską królową-małżonką u boku Filipa IV. Realna władza w Nawarze w imieniu przebywającej we Francji władczyni była sprawowana przez francuskich gubernatorów. Prowadziło to do coraz głębszej unifikacji obu krajów. W odpowiedzi na ataki hrabiego de Bar na Szampanię, Joanna objęła dowództwo nad wojskami i pokonała go w bitwie pod Commines w 1297 r. i wzięła do niewoli. W Paryżu założyła College de Navarre dla studentów pochodzących z jej krajów. Zmarła 04.IV.1305 r.