Izabela Francuska
Urodziła się między V a XI.1295 r. jako córka królowej Nawarry Joanny I i króla Francji Filipa IV. 25.I.1308 r., w Boulogne-sur-Mer, poślubiła króla Anglii Edwarda II. Choć królowa uchodziła za wielką piękność, jej mąż interesował się bardziej swym kochankiem, Piersem Gavestonem. Dziećmi Izabeli i Edwarda byli: Edward III, Jan z Eltham, Eleonora Angielska i Joanna z Tower. Królowa w 1323 r. być może poznała swego przyszłego kochanka Rogera Mortimera.
W 1324 r. król Francji Karol IV, brat Izabeli, zajął francuskie posiadłości Edwarda II. Izabela wróciła wtedy do Francji w celu wynegocjowania pokoju. Karol IV zwrócił część Akwitanii swemu szwagrowi w formie lenna. Monarchini pozostała jednak w Paryżu i związała się z Rogerem Mortimerem. W 1325 r. sprowadziła z Anglii Edwarda, swego najstarszego syna. Latem 1326 r. królowa z kochankiem opuściła dwór francuski i udała się do hrabiego Hainaut Wilhelma I Dobrego. Jego żoną była Joanna Walezjuszka, kuzynka Izabeli.
Izabela utworzyła tam zaciężną armię, na której czele stanął Jan, brat Wilhelma I. W Anglii zapewniła sobie poparcie brata Edwarda II Edmunda, księcia Kentu. We IX.1326 r. wojsko Izabeli wylądowało w Harwich na południowo-wschodnim wybrzeżu Anglii. Edward II szybko przegrał walkę o władzę. 16.XI.1326 r. został pojmany koło Neath i zabrany do zamku Kenilworth. Parlament szybko zaczął debatować o usunięciu króla z urzędu. Znaleźli się tacy deputowani, którzy chcieli przekazać Izabeli i Mortimerowi prawo do usunięcia Edwarda z tronu. Inni żądali, aby król osobiście zrzekł się korony na forum parlamentu. Ostatecznie więc parlament wyraził zgodę na detronizację króla. Jednak aby ta decyzja stała się prawem, konieczna była zgoda samego Edwarda. 20.I.1327 r. poinformowano monarchę o zarzutach przeciwko niemu - niekompetencji, pozwalaniu innym na rządzenie w swoim imieniu w sprzeczności prawami boskimi i ludzkimi, wykonywaniu czynności nieprzystających monarsze, utracie Szkocji, Gaskonii i Irlandii na skutek złych rządów, gnębieniu Kościoła i więzieniu jego przedstawicieli, zezwalaniu na karanie śmiercią baronów, na ich wydziedziczanie, więzienie i wygnanie, przebywaniu w towarzystwie wrogów królestwa, pozostawianiu królestwa bez rządu oraz utracie zaufania swojego ludu. Zszokowanemu Edwardowi postawiono wybór między abdykacją i przekazaniem rządów Edwardowi III lub zachowanie korony i regencję Mortimera. Król wybrał to pierwsze. Wtedy to sir William Trussel w imieniu panów królestwa zwolnił wszystkich ze zobowiązań wobec Edwarda II i tym samym zakończył jego panowanie. Abdykację Edwarda II ogłoszono oficjalnie w Londynie 24.I.1327 r. Dzień później Edward III został nowym królem Anglii. Edward II został zamordowany na zlecenie Izabeli prawdopodobnie 21.IX.1327 r. Dokonano tego wkładając mu w odbyt rozżarzone żelazo.
Izabela nie została regentką. Utworzono Radę Regencyjną złożoną z 4 biskupów, 4 hrabiów i 6 baronów. Na jej czele stanął Mortimer. Królowa zdołała jednak pokonać i tę przeszkodę dzięki Radzie Królewskiej, której nominalnie przewodniczył jej syn. Realna władza leżała w rękach Izabeli i Mortimera. W 1327 r. Karol IV zawarł korzystny dla siebie pokój z Anglią. Ten ostatni już wkrótce stał się bardzo niepopularny. Prawdopodobnie chciał sam zostać królem. 29.XI.1330 r. został stracony z rozkazu Edwarda III, który tym samym objął samodzielne rządy. Izabela została osadzona w zamku Rising w hrabstwie Norfolk. Miała tam znakomite warunki materialne. Często odwiedzała syna na dworze i była bardzo dobrą babcią dla swych wnuków. Pod koniec życia przywdziała habit klaryski od wieczystej Adoracji. Zmarła 22.VIII.1358 r. Pochowano ją w kościele franciszkanów w Newgate w Londynie. Do historii przeszła pod przydomkiem Wilczyca z Francji.