Izabela I Lotaryńska
Urodziła się w 1400 r. jako córka Karola II, księcia Górnej Lotaryngii i Małgorzaty z Palatynatu, córki Ruprechta i Elżbiety z Nuremberg. 24.X.1420 r. poślubiła Rene I Andegaweńskiego, syna księcia Andegawenii Ludwika II i Jolanty, córki króla Aragonii Jana I. Jego ojciec zmarł w 1417 r. Pozostawił młodszemu synowi tylko hrabstwo Guise i dwie domeny w Ile-de-France. Księżna-wdowa Jolanta Aragońska, teściowa delfina Karola, wiedząc, że tak skromnie wyposażony w dobra ziemskie nie będzie mógł odgrywać znaczącej roli, zaproponowała swemu wujowi kardynałowi Ludwikowi, księciu de Bar, biskupowi Verdun i Chalon (którego matka Maria była córką króla Francji Jana II Dobrego), aby prawa do jego dziedzicznych ziem przejął Rene. Chłopiec opuścił rodzinne Angers, by zgodnie z tradycją wychować się na dworze przyszłych teściów. Książę Ludwik wprowadził młodego Rene do elitarnego Zakonu Wierności, którego dewiza brzmiała "Wszyscy za jednego". Ponoć Rene do końca życia dochował wierności temu zawołaniu. Szybko też upodobnił się do swojego przyszłego teścia, księcia Karola II, erudyty o wielkopańskich manierach i posiadacza licznych kochanek. Dziećmi Izabeli i Rene byli: Jan II, Rene, Ludwik, Mikołaj, Jolanta, Małgorzata Andegaweńska, Karol, Izabela, Ludwika i Anna. 25.I.1431 r., po śmierci ojca, Izabela została księżną Górnej Lotaryngii. 12.XI.1434 r. zmarł bezpotomnie starszy brat Rene, książę Ludwik III Andegaweński. Dziedzicem wszystkich jego tytułów i godności został właśnie Rene. Trzy miesiące później zmarła królowa Neapolu Joanna II, zapisując Rene swoje królestwo. Izabela rządziła Neapolem jako regentka w latach 1435-1438 w trakcie wojennych wypraw męża. Sama także stawała na czele armii. Królowa zmarła 28.II.1453 r. w Angers.