Ingeborg Hakansdotter

Ingeborga Håkansdotter

Urodziła się w 1301 r. jako jedyne prawe dziecko króla Norwegii Haakona V i Eufemii Rugijskiej. W 1305 r. została zaręczona z księciem Sudermanii Erykiem Magnussonem, młodszym bratem Birgera, króla Szwecji. W 1312 r. młodzi oficjalnie zawarli związek małżeński. Tego samego dnia jej kuzynka Ingeborga Eriksdottir poślubiła księcia Waldemara Magnussona, brata Eryka. To po tym weselu królowa Eufemia, matka panny młodej, napisała swe słynne wiersze. W 1316 r. Ingebordze i Erykowi urodził się przyszły król Szwecji Magnus IV, a w 1317 r. - córka Eufemia Szwedzka. Mężowie obu Ingeborg zostali aresztowani i uwięzieni przez króla Birgera w nocy z 10 na 11.XII.1317 r. Obie panie stanęły wtedy na czele ich stronnictw. 16.IV.1318 r. zawarły w Kalmarze traktat z Krzysztofem, księciem duńskiego Halland-Samsö, i arcybiskupem Lundu Esgarem. Na mocy jego postanowień ich mężowie mieli odzyskać wolność a obie strony miały nie zawierać pokoju z królami Danii i Szwecji dopóki tamci nie zgodzą się na to. Obie księżne zobowiązały się w imieniu swoich mężów, że ci dotrzymają warunków porozumienia. Później potwierdzono, że obaj książęta zmarli (prawdopodobnie zamordowani) 16.II.1318 r.

08.V.1319 r. umiera jej ojciec. Jego następcą na tronie Norwegii zostaje 3-letni wnuk jako Magnus VII. Kilka miesięcy później szlachta szwedzka wybrała go swoim królem jako Magnusa II Smeka. Regentkami w jego imieniu w obu krajach zostały matka i babka ze strony ojca, królowa Jadwiga Holsztyńska (ta ostatnia do swej śmierci w 1324 r.) i Ingeborga Eriksdottir. Ingeborga nie przestrzegała zaprzysiężonych przy wyborze syna przywilejów szlachty i kleru. Ograniczała rolę szwedzkiej i norweskiej rady państwa faworyzując swego kochanka (i męża od 1327 r.), Duńczyka Knut Porsego. Z tego małżeństwa pochodzili dwaj synowie: Haakon i Knut. Ingeborga była regentką Szwecji do 1326 r. W latach 1319-1324/1330 rządziła w imieniu syna Sudermanią. Od 1319 do 1326 r. była szeryfem hrabstwa Norra Halland w Norwegii. Regentka chciała, żeby duńska Skania została częścią jej posiadłości. W 1321 r. wydała swą córkę Eufemię za mąż za Albrechta, księcia Meklemburgii. W zamian za to Meklemburgia, Saksonia, Holsztyn, Rendsburg i Szlezwik miały pomóc Ingebordze w zdobyciu Skanii. Norweska rada regencyjna zaaprobowała to, ale szwedzka już nie. Ingeborga zaciągnęła w tym celu ogromną pożyczkę na koszt skarbów obu państw. Jej wojska walczyły w Skanii pod dowództwem Porsego w latach 1322-1323. Meklemburgia zdradziła ją na rzecz Danii i przymierze zostało zerwane.

W 1322 r. zbuntowała się przeciwko Ingebordze szwedzka rada regencyjna i postanowiła, że nie może ona podjąć żadnej decyzji bez zgody wszystkich jej członków. Anulowano wszelkie osobne porozumienia zawarte między nią a poszczególnymi radcami. Rok później została zmuszona do zaakceptowania tej decyzji i oddania kilku należących do niej, i ważnych pod względem strategicznym, zamków i lenn szwedzkich. 20.II.1323 r. zbuntowała się przeciwko niej norweska rada regencyjna. W rezultacie ograniczono jej polityczną rolę do minimum. 14.II.1326 r. musiała ponownie oddać kilka lenn i wygnać Porsego. Praktycznie pozbawiono ją władzy nad Szwecją. Norweska rada regencyjna nadal jednak potrzebowała jej sygnatury pod tekstem traktatu pokojowego zawartego 14.VI.1327 r. między Norwegią a Sönderjyllandem. Porse w 1329 r. został księciem Estonii i zmarł w 1330 r. W latach 1330-1350 królowa była regentką Sönderjyllandu w Norwegii w imieniu swych synów z drugiego małżeństwa. W 1332 r. sprzymierzona szlachta i duchowieństwo doprowadziły do upełnoletnienia króla i odsunięcia od władzy królowej matki. W tym samym roku zabezpieczyła ona szwedzkie zwierzchnictwo nad Skanią. Po śmierci drugiego męża ponownie zaczęła odgrywać ważną rolę w życiu swojego królewskiego syna. Królowa Ingeborga zmarła w 1360/1361 r.