Ingeborga Eriksdottir
Urodziła się w 1297 r. jako córka króla Norwegii Eryka II Wroga Księży i królowej Izabeli de Bruce. W 1300 r. zaręczono ją z hrabią Orkadów Janem II, ale z tego związku nic nie wyszło. W 1312 r. poślubiła szwedzkiego księcia Finlandii Waldemara Magnussona, młodszego brata króla Szwecji Birgera. Tego samego dnia jej kuzynka Ingeborga Håkansdotter wyszła za mąż za brata Waldemara, Eryka Magnussona. W 1316 r. przyszedł na świat jedyny syn Waldemara i Ingeborgi, który zmarł w dzieciństwie. Mężowie obu Ingeborg zostali aresztowani i uwięzieni przez króla Birgera w nocy z 10 na 11.XII.1317 r. Obie panie stanęły wtedy na czele ich stronnictw. 16.IV.1318 r. zawarły w Kalmarze traktat z Krzysztofem, księciem duńskiego Halland-Samsö, i arcybiskupem Lundu Esgarem. Na mocy jego postanowień ich mężowie mieli odzyskać wolność a obie strony miały nie zawierać pokoju z królami Danii i Szwecji dopóki tamci nie zgodzą się na to. Obie księżne zobowiązały się w imieniu swoich mężów, że ci dotrzymają warunków porozumienia. Później potwierdzono, że obaj książęta zmarli (prawdopodobnie zamordowani) 16.II.1318 r. W latach 1319-1332 wraz z Ingeborgą Håkansdotter i królową Jadwigą Holsztyńską (z tą ostatnią do jej śmierci w 1324 r.) zasiadała w radach regencyjnych Szwecji i Norwegii, które rządziły w imieniu króla Magnusa II (VII) Smeka. Około 1340 r. została księżną Olandii w Szwecji. Zmarła w 1357 r.