KOBIETY-PREMIERZY
KOBIETY-PREZYDENCI 
PRZYWÓDCZYNIE PARTII
MINISTROWIE OBRONY
MINISTROWIE FINANSÓW I GOSPODARKI
SZEFOWE RZĄDÓW LOKALNYCH 1991-2000 
KANDYDATKI NA PREZYDENTA 1991-1999

Chandrika Bandaranaike Kumaratunga

Urodziła się 29.VI.1945 r. w Kolombo. Jej rodzicami są Sirimavo i Solomon Bandaranaike. Oboje sprawowali urząd premiera. Jej matka była pierwszą na świecie kobietą-premierem. Chandrika kształciła się początkowo na St. Bridget's Convent w Kolombo, a potem na Aquinas University College Colombo. Potem studiowała nauki polityczne na Sorbonie paryskiej. Zdobyła także dyplom z przywództwa grupowego na tym samym uniwersytecie. Studiowała także prawo. Brała udział w rewolcie studenckiej w Paryżu w 1968 r.; była dziennikarką działu politycznego "Le Monde". Przerwała swoje studia doktoranckie z gospodarki rozwojowej, aby wrócić do kraju, gdzie rząd jej matki wprowadzał reformy. Jest autorką różnych prac badawczych. Jako konsultantka FAO (Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa, w latach 1976-79) opublikowała monografię "Ruch Janawasa: Przyszłościowe strategie na rzecz rozwoju Sri Lanki". Pisała także o ruchu spółdzielczym w Sri Lance, tamtejszych krajowych i rolniczych reformach, strategii i polityce żywnościowej od 1948 do dzisiaj, państwowych i społecznych strukturach na Sri Lance. Pracowała na kierowniczych stanowiskach w komisji ds. reformy rolnej (1972-76), była przewodniczącą Komisji Janawasy (1976-77), przewodziła sekcji kobiecej Partii Wolności Sri Lanki - SLFP (1974-84). Potem zasiadała we władzach SLFP (Partii Wolności Sri Lanki). W latach 1977-1985 współpracowała z dziennikiem "Dinakara Sinhala". W II.1978 r. wychodzi za mąż za aktora Vijaję Kumaratungę. Mają dwoje dzieci: córkę Yosodharę i syna Vimuktha. Jej mąż stał się z czasem jednym z najradykalniejszych polityków w kraju. Wystąpiła wraz z nim z SLFP i w 1984 r. razem zakładają marksistowską Sri Lanka Mahajana Party (Srilankijską Partię Ludową). W latach 1984-86 była wiceprzewodniczącą tej partii, a w okresie 1986-88 jej przewodniczącą. W II.1988 r., po zabójstwie męża przez syngaleski Front Wyzwolenia, wyjechała z dziećmi do Londynu. Tam uzyskała stypendium, prowadziła badania naukowe w Instytucie Studiów Commonwealthu uniwersytetu w Londynie, wykładała gościnnie w uniwersytetach w New Delhi (Indie) i Brandford (W. Brytania). W 1991 r. wraca do kraju i zaczyna działalność polityczną. Doprowadziła do unii własnego ugrupowania z Partią Wolności Sri Lanki i jako wiceprzewodnicząca SLFP stworzyła w 1992 r. koalicję partii lewicowych i centrowych - Sojusz Ludowy (PA). W V.1993 r. wygrywa wybory regionalne w Prowincji Zachodniej. W latach 1993-94 była tam premierem.   Po zwycięstwie PA w wyborach parlamentarnych w 1994 r. została na krótko premierem kraju. Od 14.XI.1994 r. jest prezydentem Sri Lanki (wybrana większością 62 %) głosów i ministrem obrony i finansów, planowania (do 2001 r.), ds. etnicznych, Buddha Sasana i integracji narodowej (w latach 1994-97). W 1994 r. jej rywalką w walce o fotel prezydenta była inna kobieta, działaczka opozycji Srima Dissanyake. W 2000 r. została ponownie wybrana na urząd, w próbie zamachu na jej życie straciła oko. W 2001 r. była ministrem ds. mediów, pomocy ubogim, lotnictwa i turystyki. 04.XI.2003 r. zdymisjonowała ministra obrony Tilaka Marapanę, ministra spraw wewnętrznych Johna Amaratungę i ministra informacji Imthiaza Bakera Markara i sama objęła ich teki (ministrem informacji była do 10.IV.2004 r.). Zawiesiła także do 19.XI prace parlamentu i nakazała armii ochronę wszystkich miejsc strategicznych w stolicy kraju. W stan najwyższej gotowości postawiono policję. Najbardziej prawdopodobną przyczyną tego jest fakt, iż rząd z jej głównym rywalem Ranilem Wickremesinghiem z Zjednoczonego Frontu Narodowego (UNF) na czele prowadził nie bez nadziei na sukces rozmowy pokojowe z separatystami, których reprezentowała organizacja Tygrysów Wyzwolenia Tamilskiego Ilamu (LTTE). Od 1983 r. trwa w Sri Lance wojna domowa. W XII.2002 r. obie strony ogłosiły porozumienie, które miało uczynić z Sri Lanki federację. W IV.2003 r. Tygrysy odstąpiły jednak od rozmów, oskarżając zdominowany przez Syngalezów rząd o niedotrzymywanie umowy. 02.XI.2003 r. przerwały jednak ten bojkot i zaproponowały, że na 5 lat (do czasu ostatecznego porozumienia) tereny zamieszkałe w większości przez Tamilów uzyskają szeroką autonomię. Rząd nie zgodził się na to, ale poprosił pełniącą funkcję mediatora Norwegię o zorganizowanie kolejnej rundy rozmów. Prezydent Kumaratunga skorzystała jednak z nieobecności premiera (był w USA) i dokonała tego zamachu stanu. Obserwatorzy podejrzewają, że pani prezydent, mając pod kontrolą resorty siłowe i media, dąży do przyspieszonych wyborów parlamentarnych, w których miałaby wygrać jej własna partia, czyli SLFP. Korzystając z uprawnień konstytucyjnych, 05.XI.2003 r. wprowadziła stan wyjątkowy w całym kraju. Zapewniła równocześnie, że władze utrzymają rozejm zawarty w XII.2002 r. i będą kontynuować rozmowy pokojowe "na zasadach zachowania integralności Sri Lanki". Od dłuższego czasu pani prezydent krytykowała proces pokojowy podjęty przez jej rywala. Oskarżała rząd o ustępstwa niebezpieczne dla bezpieczeństwa i integralności państwa. Postawiła także Tygrysom warunek złożenia przez nich broni i wyzbycia się na zawsze przemocy. Krytykowała także Norwegię za to, że bierze stronę rebeliantów. 07.XI pani prezydent odwołała jednak stan wyjątkowy. 02.IV.2004 r. jej partia wygrała wybory parlamentarne zdobywając 45.8% głosów i 105 miejsc w 225-osobowym parlamencie. 06.IV zaprzysiężyła nowego premiera, Mahindę Rajapakse. 10.IV.2004 r. ogłosił on skład swego gabinetu, w którym pani prezydent objęła teki ministra obrony oraz ministra ds. konstytucyjnych i edukacji. Prezydentem Sri Lanki była do 19.XI.2005 r. 07.III.2006 r. ustąpiła z funkcji przywódczyni SLFP. Jest autorką m.in.: "Devolution of Power" (1995), "A New Approach: The Democratic Path to Peace in Sri Lanka" (1996). Jest członkinią Rady Kobiet-Światowych Przywódców, organizacji mającej swoją siedzibę w John F. Kennedy School of Government na Uniwersytecie Harvarda. Rada zamierza “zachęcać młode kobiety do starań o przywódcze role w rządach”.