KOBIETY-PREZYDENCI
MINISTROWIE OBRONY
KANDYDATKI NA PREZYDENTA 1870-1990
Violeta
Barrios de Chamorro
Urodziła
się 18.X.1929 r. w Rivas w rodzinie bogatego farmera i właściciela
ziemskiego. Uczyła się w Stanach Zjednoczonych: na początku w
katolickiej szkole średniej dla dziewcząt w San Antonio w Teksasie, a potem w
Blackstone College w Southside w Virginii. Opuściła college po śmierci swego
ojca. Od 1950 r. była żoną Pedro Joaquina Chamorro, syna wydawcy gazety. Jest
matką czworga dzieci. Po śmierci ojca Pedro objął w 1952 kierownictwo nad
ich gazetą "La Prensa" i uczynił z niej główny organ opozycji. W
owym czasie Nikaraguą rządził dyktator Anastasio Somoza, którego rodzina
zmonopolizowała gospodarkę i miażdżyła wszelką opozycję polityczną. Często
więziony, w 1957 r. skazano go na wygnanie do odległego miasta na północy
kraju. Cała rodzina przeniosła się wtedy do Kostaryki. Po powrocie w 1960 r.
(po amnestii) nadal spotykał się z szykanami, ponieważ sprzeciwiał się rządom
synów Somozy, Luisa i Anastasio Somoza Debayle. W latach 60-ych i 70-ych był
wielokrotnie aresztowany i więziony. 10.I.1978 r. został zamordowany
przez zwolenników Somozów. Przyczyniło się to do poparcia przez warstwy wyższe
Frontu Wyzwolenia Narodowego im. Sandino (FSLN). Po upadku
Somozów w VII.1979 r. weszła, jako przedstawicielka obozu mieszczańskiego, w skład
5-osobowej sandinistowskiej "junty odbudowy narodowej" rządzącej
Nikaraguą, ale w IV.1980 r. opuściła ją. Oficjalną przyczyną tej
rezygnacji był zły stan zdrowia. W rzeczywistości sprzeciwiała się lewicowej (marksistowskiej) polityce
junty.W latach
80-ych nadal toczyła się w Nikaragui wojna domowa pomiędzy rządem a
partyzantami nazywanymi "contras" i popieranymi przez USA. W ramach
swojej dysydenckiej działalności przeznaczała część pieniędzy na rzecz
FSLN. Pod jej kierownictwem
"La Prensa" stała się jedną z największych i najważniejszych
gazet w kraju oraz jedynym organem prawicowej opozycji antysandinistowskiej. Popierało
ją amerykańskie CIA, więc gazeta była często zamykana przez rząd lub
poddawana coraz ostrzejszej cenzurze. W VI.1986 r. władze wydają zakaz
ukazywania się, jednak po podpisaniu, również przez Nikaraguę, w VIII.1987
r. w Gwatemali planu pokojowego dla Ameryki Środkowej wycofały ten zakaz od
X.1987 r. Zgodzono się na repatriację i rozbrojenie "contras", jeżeli
sandiniści zgodzą się na wolne wybory.
Chamorro została kandydatką koalicji 14 opozycyjnych ugrupowań konserwatywnych
pod nazwą Narodowy Sojusz Opozycyjny (UNO), faworyzowaną i nieoficjalnie
wspieraną przez USA. 24.II.1990 r. pokonała w wyborach prezydenckich kandydata
sandinistów Daniela Ortegę zdobywając 55.2 % głosów. 25.IV. tego samego
roku została zaprzysiężona na prezydenta.
Objęła także tekę ministra obrony (od IV.1990 r.).
Jako prezydent stała również na czele rządu. USA
natychmiast zareagowały na tę zmianę poprzez zniesienie sankcji gospodarczych
i obietnicę natychmiastowej pomocy dla tego zniszczonego wojną domową kraju.
Jako prezydent starała się poprawić sytuację gospodarczą poprzez
wprowadzenie wolnego rynku oraz zreformować armię. Zmniejszyła uzbrojenie o
75%. Dążyła także do
zniesienia cenzury prasowej. Wzmocniła instytucje państwowe. Była bardzo
krytykowana za neoliberalne reformy, które uderzyły w najuboższych mieszkańców
kraju. Sandiniści nadal dysponowali znacznymi wpływami
w armii i parlamencie. Od 1993 r. musiała rządzić przy ich parlamentarnym
wsparciu. Nie pomagały jej w tym także podziały, które doprowadziły do
rozbicia UNO. W roku 1995, jako pierwsza na świecie kobieta-prezydent,
mianowała
swym wiceprezydentem inną kobietę - Julię de la Cruz Mena
Rivera.
W X.1996 r. nie stanęła do walki o reelekcję. 10.I.1997