Teuta
W 231 r. p.n.e., po śmierci Agrona, założyciela pierwszego królestwa Illirii, regentką w imieniu swego pasierba Pinneusa została królowa Teuta (Tefta). Jej pierwszą decyzją był najazd na greckie kolonie na wybrzeżu Albanii. Zbyt dobrze ufortyfikowane Durrës nie uległo, ale poddało się leżące na południu Finiq. Gdy jej illirijskie okręty znajdowały się na morzu przy wybrzeżu Sardynii, przechwytywały i grabiły statki handlowe płynące do Rzymu. Zachęceni tym sukcesem piraci Teuty rozszerzyli swą działalność w kierunku południowym na Morzu Jońskim, w kierunku zachodnim wzdłuż wybrzeży Italii oraz zaczęli zagrażać na Adriatyku. Teuta kierowała wyprawy piratów aż do wybrzeży Elidy i Messenii. Gdy oblężone przez jej armię na wschodnim wybrzeżu Adriatyku Apollonia i Issa zwróciły się do Rzymu o pomoc, rzymski senat wysłał dwóch posłańców do piratów z żądaniem reparacji szkód i zaprzestania łupieżczych wypraw. Królowa Teuta odpowiedziała im, że piractwo jest zgodne z illiryjskim prawem, a ona nie może wtrącać się w tego rodzaju "prywatne przedsięwzięcia". Rzym powinien ubić z nią dobry interes wprowadzając lepsze prawo dla Illirijczyków. Jeden z ambasadorów odezwał się tak niegrzecznie do monarchini, że został zamordowany po wejściu na statek do Rzymu. Tego było już zbyt wiele. W 229 r. p.n.e. Rzym proklamował wojnę z Illirią, a jego wojska po raz pierwszy przekroczyły Półwysep Bałkański. Flota rzymska, w liczbie 200 statków, popłynęła najpierw na Korfu. Gubernator Teuty na Faros, Demetriusz, miał niewiele szans na wygraną, ale Rzymianie uznali go za znaczną część sił królowej - działo się to w 228 r. p.n.e. Flota rzymska wylądowała dalej na północ, w Apollonii. Armia i flota poruszały się razem w kierunku północnym zdobywając jedno miasto po drugim i okrążyły stolicę, Szkodrę. Teuta poddała się w końcu w 227 r. p.n.e. i zaakceptowała pokój. Rzymianie pozwolili jej rządzić dalej, ale ograniczyli jej władzę do wąskiego terenu wokół Szkodry, musiała zrezygnować z części Illirii i zabroniono żeglować jej flocie zbrojnej poniżej Lissusu, na południe od stolicy. Musiała także płacić odszkodowania wojenne w corocznych ratach i uznała autorytet Rzymu. Część wybrzeża pomiędzy Lissos i Epirem, Issą, Epidamnos i Atintaną stał się rzymskim protektoratem, a dalszymi pozostałościami adriatyckiego królestwa rządził Demetriusz z Faros jako regent.