Teodora
Pochodziła z Paflagonii.
Cesarzowa Eufrozyna wybrała ją na małżonkę
cesarza Teofila (rządził w latach 829–842). Teodora urodziła w tym stadle
pięć córek i dwóch synów, z których młodszy, Michał III, został następcą
tronu. Po śmierci Teofila w 842 r. korona spoczęła
na skroniach tego ostatniego, ale w jego imieniu rządziły jako regentki matka
Teodora i starsza siostra Tekla. W III.843 r. oficjalnie ogłoszono
powrót do kultu obrazów. Cesarzowa ze zmiennym szczęściem toczyła walki z
Arabami w Azji Mniejszej. W 843 r. musiała poddać im Messynę, a w 853 r. padła
forteca Enna. Na krótko odbiła z ich rąk Kretę i zmusiła do posłuszeństwa
plemiona słowiańskie na Peloponezie w Grecji. Utraciła część posiadłości
bizantyńskich w południowej Italii na rzecz Ludwika II, który utworzył na
tych terenach księstwo Salerno. Usiłowała wyeliminować gnostycką herezję
paulicjan głoszących, że istnieje dwóch bogów: dobry twórca niebios i dusz
oraz zły twórca materii i cierpienia. Michał uzyskał
realną władzę w roku 856, wspierany przez swego wuja Bardasa. Wkrótce
wyemancypowany władca zamknął matkę i wszystkie siostry w klasztorze.
Teodora zmarła w 867 r.