WICEPREMIERZY
1991-2000
WICEPREMIERZY
1991-2000
MINISTROWIE SPRAW
ZAGRANICZNYCH
Susanna Agnelli
Urodziła się 24.IV.1922 r. w Turynie jako
jedno z siedmiorga dzieci. Była wnuczką założyciela firmy FIAT. W tym samym
roku do władzy we Włoszech doszedł Mussolini. Chociaż faszyzm nie wywarł
wielkiego wpływu na jej dzieciństwo, zapamiętała wizytę Mussoliniego w
Turynie w 1933 r. Po raz pierwszy zasmakowała wolności od swej rygorystycznej
brytyjskiej guwernantki. W VII.1935 r. jej ojciec zginął w katastrofie
lotniczej. Po jego śmierci dziadek dzieci próbował objąć nad nimi opiekę.
Ale ich matka nie zgadzała się na to i interweniowała w tej sprawie u samego
Mussoliniego. Ten, będąc pod wrażeniem jej determinacji, radził dziadkowi
wycofać sprawę. W VI.1940 r. Włochy przystąpiły do wojny po stronie
Niemiec. Susanna pracowała w szpitalach jako pielęgniarka. Po długiej
chorobie i rozczarowaniu miłosnym przyłączyła się do Czerwonego Krzyża,
aby pomagać na statkach przewożących żołnierzy z Afryki. Po wojnie
zorganizowała korpus ambulansów podążający za armią i ratujący cywilne
ofiary wypadków. W 1945 r. wyszła za swego dawnego przyjaciela hrabiego Urbano
Rattazzi. Między 1945 a 1974 r. doczekali się szóstki dzieci. W tym czasie
pani Agnelli obroniła doktorat. W 1974 r. rozpoczęła swoją karierę
polityczną, gdy została w tym roku burmistrzynią Monte Argentario. Była nią
do 1984 r. W 1976 r. weszła do Izby Deputowanych (zasiadała tam do 1979
r.). W latach 1983-87 była senatorem. Przez dwa lata, od 1979 do 1981 r.,
zasiadała w Parlamencie Europejskim. W latach 1983-93 była podsekretarzem
stanu w ministerstwie spraw zagranicznych. Najwyższą funkcją rządową, jaką
sprawowała, była funkcja ministra spraw zagranicznych
i wicepremiera w okresie 17.I.1995-18.V.1996. Zajmowała to stanowisko w rządzie
Lamberto Diniego, gdzie była bardzo wpływową osobą. Jako szefowa dyplomacji
włoskiej wchodziła w skład tzw. trójki ministrów spraw zagranicznych w Unii
Europejskiej. Od 1.I. do 18.V.1996 r. przewodziła Radzie Ministrów w tej
organizacji. Podczas swojej kadencji chciała uczynić ze swej ojczyzny
"centrum procesu budowy Europy". Udzielała się charytatywnie i
była autorką kilku książek: Vestivamo alla marinara
(Zawsze nosiliśmy marynarskie ubrania) w 1975, Gnete alla deriva (1980),
Ricordati Gualeguaychu' (1982) i Addio, addio mio ultimo amore (1985).
Jest członkinią
Grupy Doradczej Rady Kobiet-Światowych Przywódców, organizacji mającej swoją
siedzibę w John F. Kennedy School of Government na Uniwersytecie Harvarda. Rada
zamierza “zachęcać młode kobiety do starań o przywódcze role w rządach”.