WICEPREMIERZY 1920-90 
MINISTROWIE FINANSÓW I GOSPODARKI

Rozalia Samojłowna Zemliaczka

Urodziła się 20.III.(01.IV).1876 r. jako Rosalia Załkind w wielkiej rodzinie żydowskich kupców. Gdy jej ojciec robił interesy w Kijowie a jej bracia studiowali na tamtejszym uniwersytecie, ona żyła wraz z matką w Mogilewie (Mochylew?), gdzie w młodym wieku zapoznała się z rewolucyjnymi ideami. Przeprowadziła się potem do Kijowa na studia. Jej bracia zainteresowali ją literaturą rewolucyjną. Rok po opuszczeniu studiów została aresztowana po raz pierwszy. W roku 1896 zainteresowała się marksizmem. Dwa lata później wstąpiła do Partii Socjaldemokratycznej (SDPRR). W 1902 r., po krótkim okresie małżeństwa, zmarł na gruźlicę jej mąż. Zaangażowała się wtedy w wydawanie podziemnej gazety "Iskra" i była rekomendowana przez przyjaciół do komitetu partyjnego w Petersburgu. Szczególnie naciskał na to Lew Trocki. W 1903 r. po raz pierwszy spotkała Lenina. W tym też roku została członkinią Komitetu Centralnego Partii. Działa w Moskwie podczas Rewolucji Lutowej w 1905 r. Cztery lata później, przed emigracją, była sekretarzem organizacyjnym partii w Baku. W 1917 r. wróciła z emigracji i została głównym oficerem politycznym w 8-ej Armii, a w 1919 r. objęła to samo stanowisko w 13-ej Armii. W XI.1920 r. została sekretarzem Komitetu Naczelnego (Obkomu) na Krymie, gdzie została jedną z osób odpowiedzialnych za mordy na przeciwnikach politycznych. Tę funkcję pełniła do 1921 r. Po wojnie została wysłana na Ural, gdzie pracowała w propagandzie. Pozostawała nadal bliską współpracowniczką wzrastającego w potęgę Stalina. W 1927 r. została członkinią partyjnej Centralnej Komisji Kontrolnej, a wkrótce została szefową departamentu i przez to została głównym egzekutorem dyscypliny partyjnej. W latach 30-ych współpracowała z NKWD, tajną służbą Stalina, i kierowała czystkami dokonywanymi wśród starych bolszewików, którzy mieli tak samo nienaganną rewolucyjną przeszłość jak ona sama. W 1936 r. otrzymała najwyższe odznaczenie w ZSRR, Order Lenina, a rok później została mianowana członkinią Rady Najwyższej, czyli parlamentu. W latach 1939-1943 była komisarzem ludowym (ministrem) ds. państwowej kontroli gospodarczej i wiceprzewodniczącą (wicepremierem) Rady Komisarzy Ludowych (rządu). Podczas II-ej wojny światowej pomagała w zorganizowaniu wojskowego zaopatrzenia w Moskwie. Zmarła 21.I.1947 r. Była najwyższą rangą kobietą we władzach ZSRR w epoce Stalina.