Placencja z Antiochii
Urodziła się w 1235 lub 1236 r. jako córka Boemunda V, księcia Antiochii i hrabiego Trypolisu, i Łucji di Caccamo-Segni. W 1250 r. wyszła za mąż za króla Cypru Henryka I. W 1252 r. urodził się ich syn, Hugon II. Król Henryk zmarł już 18.I.1253 r. Placencja sprawowała na Cyprze władzę regencyjną w imieniu syna. Zdecydowano, że chłopiec nie może jeszcze rościć sobie praw do Królestwa Jerozolimskiego, które w owym czasie znajdowało się pod nominalnym panowaniem innego chłopca, Konradyna. Jednakże brat Placencji, Boemund VI, w 1257 r. zabrał siostrę i siostrzeńca do Akki (tylko tyle zostało z Królestwa Jerozolimskiego) i zażądał uznania ich regentem i p.o. regentki Jerozolimy. Poparli ich Jan z Ibelinu i Krzyżacy. Przeciwni byli Joannici i różni prawnicy, którzy nadal za króla Jerozolimy uważali Konradyna. Władza Placencji i jej syna 01.II.1257 r. została zaakceptowana przez większość możnych z Akki, Tyru i innych miast nadbrzeżnych. Przy pomocy często zmieniających się bajlifów królowa zmagała się z wojnami domowymi. Wkrótce bajlifem uczyniła Jana z Ibelinu, pana Arsufu. W 1260 r. został kochankiem władczyni został Jan z Jaffy. Przed 07.XII.1254 r. królowa wyszła za mąż za Baliana z Ibelinu, pana Arsufu i syna Jana z Ibelinu. Małżeństwo to nie przetrwało próby czasu i zostało unieważnione w 1258 r. 01.V.1260 r. urząd bajlifa Jerozolimy przekazała Gotfrydowi z Sargines. Około 1260 r. kochankiem władczyni został Jan z Jaffy. Królowa Placencja zmarła 27.IX.1261 r. Regencja w Królestwie Jerozolimskim znalazła się w rękach jej szwagierki Izabeli z Lusignan. Współcześni Placencji kronikarze nazywali ją "najdzielniejszą kobietą na świecie".