KANDYDATKI NA PREZYDENTA 1991-1999
MINISTROWIE SPRAW ZAGRANICZNYCH

Noemi Sanín Posada de Rubio

Urodziła się 05.VI.1949 r. w Medellín w Kolumbii. Pochodzi z wielodzietnej rodziny (jest trzecia z piętnaściorga rodzeństwa) pochodzącej z klasy średniej. Jej ojcem jest Jaime Sanín Echeverri, pisarz, dziennikarz i były dziekan na uniwersytecie oraz były wiceprezes Kolumbijskiej Akademii Językowej. Matka, gospodyni domowa Noemi Posada, przekazała swoim córkom, że mają się kształcić, aby objąć potem ważne stanowiska. Ukończyła prawo na uniwersytecie Javeriana w Bogocie. Specjalizuje się w prawie handlowym i finansowym. W roku 1976 została wiceprezesem ds. operacji i kredytów w kasie oszczędnościowej Colmena. W roku 1979 otrzymała jednocześnie dwie wiceprezesury. W wieku 30 lat została prezesem Colmeny, pierwszą kobietą na takim stanowisku w Ameryce Łacińskiej. W roku 1983 prezydent Belisario Betancur mianował ją ministrem komunikacji. To ona doprowadziła do przyjęcia w 1985 r. ustawy nr 42, fundamentalnej w modernizacji telewizji. W 1990 rozpoczęła się jej kariera dyplomatyczna, kiedy to prezydent Cesar Gaviria mianował ją ambasadorem w Wenezueli. Objęła to stanowisko, wtedy kiedy stosunki obustronne między obydwoma krajami znajdowały się w stanie krytycznym. Zdecydowała się skoncentrować na tym, jak mówiła, " raczej, co nas łączy niż na tym, co nas dzieli". Zdobyła sobie tak wielką popularność w Wenezueli, że wtedy kiedy wracała do kraju w 1991 r., mówiono, że najbardziej nieprzyjaznym aktem ze strony Kolumbii jest odwołanie pani ambasador. Po swoim powrocie jeszcze w tym samym roku została ministrem spraw zagranicznych - mianował ją prezydent Cesare Gaviria Trujillo. Była zarazem pierwszą kobietą w Ameryce Łacińskiej na tym stanowisku. Dyplomacji kolumbijskiej szefowała w latach 1991-1994. Za jej kadencji nastąpiło polepszenie wizerunku kraju i jego pozycji za granicą. Do jej osiągnięć należą także: zasiadanie w Radzie Bezpieczeństwa w ONZ, prezydencja Kolumbii w G-77, objęcie przez Kolumbię przewodnictwa w  NOAL, podpisanie traktatu  Sanin-Robertson, który utwierdził pozycję Kolumbii na Karaibach oraz zapewnienie dla Kolumbii stanowiska sekretarza generalnego w Organizacji Państw Amerykańskich (OAS). W 1994 r. została ambasadorem w Wielkiej Brytanii. Na tym stanowisku zachęciła Brytyjczyków do inwestycji w następujące sektory w Kolumbii: naftowy, węglowy i farmaceutyczny. Zaaranżowała wizytę czterech brytyjskich ministrów w Kolumbii. Po roku zrezygnowała, kiedy Prokurator Generalny Kolumbii oskarżył prezydenta Sampera o to, że finansuje swoją kampanię prezydencką z funduszy pochodzących z handlu narkotykami. Jako liderka niezależnego ruchu politycznego "Si Colombia" (Tak, Kolumbio) ubiegała się o fotel prezydencki w wyborach z 31.V.1998 r. Niespodziewanie finiszowała jako trzecia z poparciem 26.5 % wyborców. Był to bezprecedensowy wynik w dwupartyjnym systemie kolumbijskim, który tym samym został rozbity. Noemi została pierwszą w historii swego kraju, która była tak blisko prezydentury. W 2002 r. ponownie była kandydatką na prezydenta, ale już bez takiego sukcesu - zajęła czwarte miejsce z 5.2 % głosów. Podczas swojej ostatniej kampanii jednym z ważnych tematów uczyniła prawa kobiet. Od 2003 r. do 19.XI.2007 r. była ambasadorem w Hiszpanii. W okresie 19.XI.2007-23.VII.2009 pełniła tę samą funkcję w Wielkiej Brytanii. 30.V.2010 r. po raz trzeci ubiegała się o prezydenturę Kolumbii z ramienia Partii Konserwatywnej. Swego czasu była miss Kolumbii. Dwa razy wychodziła za mąż. Ma córkę i wnuczkę.