Łucja z Poitiers
Urodziła się po 1254 r. jako córka Boemunda VI z Poitiers, hrabiego Trypolisu i tytularnego księcia Antiochii, oraz Sybilli z Armenii Małej. Ojciec Łucji zmarł w 1275 r. Sybilla sprawowała w hrabstwie Trypolisu i księstwie Antiochii (w tym ostatnim tylko nominalnie) w latach 1275-1277 władzę regencyjną w imieniu syna, Boemunda VII. On w tym czasie przebywał na dworze Leona III, brata matki, w Armenii Małej. Boemund VII zmarł 19.X.1287 r. Po śmierci Boemunda rozgorzał spór o sukcesję między jego matką a Łucją. Sybilla mianowała regentem Bertranda z Gibelet. W mieście powstała komuna skupiająca bogatych mieszczan i kupców skierowana przeciwko jego rządom. Zyskali oni poparcie genueńskiego admirała Benito Zaccarii. Łucja wróciła wtedy do Trypolisu z Auxerre, gdzie około 1275 r. lub około 1278 r. poślubiła Narjota de Toucy, pana Terzy, generalnego kapitana Durazzo (od 1277 r. również admirała Królestwa Sycylii, a od 1282 r. - generalnego kapitana Morei). Ich synem był Filip de Toucy.
W opozycji wobec niej znajdowali się genueńczycy i wymieniona wcześniej komuna. Ci ostatni, pod przywództwem Benito Zaccarii, usiłowali zainstalować w hrabstwie "podestę", oficjalnego administratora w imieniu Genui. Uczyniłoby to Trypolis faktyczną kolonią tego włoskiego miasta. Przywództwo komuny zdecydowało się wobec tego uznać Łucję, ale ona niespodziewanie sprzymierzyła się z genueńczykami. Została w końcu hrabiną Trypolisu i tytularną księżną Antiochii. Jej wyborem sojuszników byli zszokowani wenecjanie i pizańczycy walczący z Genuą o kontakty handlowe z Trypolisem. Zaczęli spiskować z sułtanem mameluckim Kalawunem, aby ten zaatakował hrabstwo. Łucja sprzymierzyła się z Mongołami, którzy, wiedząc, że Trypolis nie da rady się obronić, zaapelowali o pomoc dla hrabiny w Europie. Bez skutku. Sułtan Kalawun 26.IV.1289 r. zdobył Trypolis i zakończył istnienie hrabstwa. Mąż Łucji, który nigdy nie pojawił się w Trypolisie, zmarł w 1292 r. Ona sama umarła po 1292 r. lub około 1299 r.