Laodike III
Laodike z pewnością pochodziła z królewskiego rodu Seleukidów. Jedni uważają, że była rodzoną siostrą Antiocha II, a inni - że siostrą przyrodnią lub siostrą stryjeczną. Urodziła się około 287-284 r. p.n.e. Około 267/266 r. p.n.e. wyszła za mąż za Antiocha II, króla Syrii. Urodziła dwóch synów, Seleukosa II Kallinikosa i Antiocha Heiraksa oraz dwie lub trzy córki. Posiadała liczne posiadłości. Pierwszą w okolicach Babilonu otrzymała wraz z synami w darze. Następne, w okolicach Kyzikos, na terenie Azji Mniejszej, kupiła wraz z tamtejszą ludnością za 30 talentów srebra w 253 r. p.n.e. Zapłata w trzech ratach miała być uiszczona do czerwca 252 r. p.n.e. przez zarządcę tych dóbr z ramienia Laodike. Ta darowizna w formie sprzedarzy była prawdopodobnie formą rekompensaty ze strony Antiocha dla żony, z którą chciał się rozstać. W 252 r. p.n.e., po drugiej wojnie syryjskiej, podpisano pokój między królem Egiptu Ptolemeuszem II a Antiochem, który musiał być scementowany małżeństwem tego ostatniego z córką Ptolemeusza, Berenike. Pertraktacje w tej sprawie toczyły się zapewne już wcześniej, ponieważ w inskrypcji dotyczącej posiadłości koło Kyzikos Laodike nie jest już tytułowana królową. Jej stałą siedzibą był Efez. Zarządzała własną znaczną fortuną. Podstawowym problemem dla niej było to, że jej synowie stracą prawo do dziedziczenia tronu. Ptolemeusz bardzo pragnął, aby to jego wnuk był władcą Syrii i podobno posyłał nawet córce dzbany z wodą z Nilu, aby stała się bardziej płodna. Berenike urodziła syna, Antiocha. Antioch II zmarł w 247/246 r. p.n.e. w Efezie, dokąd przyjechał na zaproszenie swej pierwszej żony Laodiki, która ogłosiła w całym kraju, że przed śmiercią król uznał za swego prawowitego następcę jej dziewiętnastoletniego syna, Seleukosa. Część źródeł historycznych posądza Laodike o otrucie byłego męża. Laodike objęła rządy wraz z synem. Zorganizowała porwanie syna Berenike i Antiocha, aby zapobiec obwołaniu go królem Syrii. Berenike podążyła za porywaczami, przebiła mieczem i dobiła kamieniem głównego urzędnika Antiochii, który, przekupiony przez Laodike, pomógł w porawniu chłopca. Zwróciła się do ludu z błaganiem o ratowanie syna, który zresztą został już potajemnie zamordowany przez rządzących w Antiochii urzędników. Berenice pokazano inne dziecko. Wtedy zamknęła się ona na przedmieściu Antiochii, Dafne, w świątyni Apollina, gdzie i tam została zgładzona. Według niektórych źródeł doprowadził do tego Seleukos za namową matki. W efekcie na Syrię najechał brat Bereniki, król Egiptu Ptolemeusz III. Wybuchła trzecia wojna syryjska ("wojna Bereniki", "wojna laodycejska"), która trwała w latach 246-241 p.n.e. Trwała ona między Ptolemeuszem działającym z Antiochii i Laodike prowadzącą operacje z Efezu. Wojna laodycejska skończyła się pomyślnie dla Seleukosa II, gdyż Ptolemeusz III musiał w pewnym momencie wrócić z wojskiem do Egiptu, aby uśmierzyć tamtejsze niepokoje. Z pretensjami do tronu Syrii wystąpił młodszy brat Seleukosa, Antioch Hieraks (Jastrząb). Miał wtedy zaledwie 14 lat, więc jest bardzo możliwe, że to Laodike wspierała go w jego ambicjach. Starszy syn mógł nie chcieć już dzielić się z nią władzą. Wynikła z tego kilkuletnia wojna bratobójcza. Nie wiemy, kiedy zmarła (lub zginęła) Laodike. Nie żyła już w 237/236 r. p.n.e.