Izabela Aragońska
Urodziła się w 1270 lub 1271 r. jako córka króla Aragonii Piotra III Wielkiego i królowej Konstancji II Sycylijskiej. W 1282 r. poślubiła króla Portugalii Dionizego I. Izabela po cichu regularnie uczestniczyła we wszystkich praktykach religijnych i żyła w ubóstwie. Para miała dwoje dzieci: Konstancję i Alfonsa IV Dzielnego. Dionizy miał również nieślubnych synów, jeden z nich w 1323 r. wystąpił zbrojnie przeciw niemu i jego synowi - Alfonsowi. Izabela podjęła się wtedy zażegnania konfliktu i udało jej się to. Dionizy zmarł w 1325 r. i Alfons odziedziczył tron. Izabela udała się do klasztoru biednych klarysek, który ufundowała w Coimbrze - przywdziała habit zakonu franciszkańskiego (o regule opartej na ubóstwie i pomocy chorym oraz biednym). Niestety jeszcze raz musiała rozwiązał konflikt. W 1336 r. Alfons IV pomaszerował ze swoim wojskiem przeciwko Alfonsowi XI Kastylijskiemu, królowi Kastylii i Leónu. Królowej znowu udało się zażegnać konflikt i spowodować przywrócenie pokoju. Podczas tej misji pokojowej królowa zachorowała i wkrótce zmarła z powodu gorączki 08.VII.1336 r., w Estremoz. Izabela została pochowana w Coimbrze, a grób jej był podobno miejscem obfitującym w cuda. Została kanonizowana przez papieża Urbana VIII, w 1625 r. Jej święto przypada 08.VII lub obecnie 04.VII.