Fulwia
Była córką Marka Fulwiusza Bamballo i Sempronii. Pierwszym mężem Fulwii był Publiusz Klodiusz Pulcher, trybun ludowy roku 58, zwolennik Juliusza Cezara. W 58 r. p.n.e. była już ona jego żoną. Z tego małżeństwa pochodziło dwoje dzieci. Klodiusz zginął w 52 r. p.n.e. Drugie małżeństwo zawarła Fulwia z trybunem ludowym roku 50 p.n.e. Gajuszem Skryboniuszem Kurionem. Początkowo stał po stronie senatu rzymskiego i przeciw Cezarowi, ale w trakcie małżeństwa z Fulwią przeszedł na stronę tego ostatniego. Kurion zginął w 49 r. p.n.e. Z tego związku miała syna, który potem zginął w młodym wieku walcząc po stronie Marka Antoniusza. Przed 45 r. p.n.e. wyszła za mąż za Marka Antoniusza. Plutarch pisze, że Fulwia nie była stworzona do przędzenia wełny, ale do przewodzenia. Wielka, historyczna rola Fulwii zaczęła się po śmierci Juliusza Cezara w 44 r. p.n.e. Była ona pierwszą żoną władcy Rzymu, choć krótkotrwałego, która działała jak aktywna politycznie władczyni. W końcu 44 r. p.n.e. Antoniusz walczył z namiestnikiem Galii Decymusem Brutusem pod Mutyną, w Rzymie, dzięki wpływom Cycerona, senat obradował nad uznaniem Antoniusza za nieprzyjaciela. Przyjaciele Antoniusza w senacie uzyskali odłożenie uchwały do następnego dnia, a w nocy Fulwia wraz z matką Antoniusza i małym synkiem z pierwszego małżeństwa chodziła od domu do domu senatorów z prośbą, by nie podejmowali takiej decyzji. Udało jej się powstrzymać potępienie senatu. Gdy doszło do pogodzenia się triumwirów (Oktawiana Augusta, Marka Antoniusza i Lepidusa), rozpoczęły się tzw. proskrypcje. Sporządzono listy ludzi, którzy mieli działać na szkodę Cezara i państwa. Zostali oni wyjęci spod prawa, co doprowadziło w Rzymie do masowych mordów najznakomitszych i najbogatszych senatorów. Źródła przypisują Fulwii znaczny wpływ na kształt tych list. Fulwia pozostała w Rzymie, gdy Antoniuszwyruszał przeciwko mordercom Cezara, dbała w stolicy o jego interesy i czuwała nad wszystkim. Intensywne działania polityczne podjęła w 41 r. p.n.e., kiedy to konsulem został brat Antoniusza, Lucjusz. Zaczęli działać przeciwko rosnącemu w potęgę Oktawianowi. Po zwycięstwie nad zwolennikami republiki pod Filippi, Oktawian i Antoniusz dokonali spisanego podziału strefy wpływów. Oktawian dostał Italię i Galię przedalpejską oraz Hiszpanię, Marek Antoniusz - Wschód, Galię zaalpejską i narbońską, a Marek Emiliusz Lepidus - Afrykę. Oktawian musiał przystąpić do konfiskaty własności ziemskiej w Italii, aby dać ziemię weteranom. Wywołało to protesty. Fulwia i Lucjusz wykorzystywali te nastroje w walce przeciwko niemu. Ogłosili, że ugoda pisemna między triumwirami jest już nieważna i że mają już inne polecenia Antoniusza. Przed wojskiem ubolewali nad przeciągającym się zaspokajaniem jego słusznych żądań, wbrew woli prawdziwego wodza - Antoniusza. Bronili także praw wydziedziczonych. Oktawian zjednał sobie jednak część wojska. Fulwia i Lucjusz odrzucali kolejne propozycje kompromisu ze strony Oktawiana. Zamknęli się w końcu w Praeneste, gdzie Fulwia zachowywała się jak władczyni. Jeszcze i wtedy Oktawian usiłował zapobiec wojnie. Lucjusz Antoniusz nie zgodził się jednak na kompromis i wybuchła tzw. wojna peruzyńska. Po zmiennych losach walk doszło do oblężenia Lucjusza w Peruzji na terenie dziesiejszej Toskanii. Fulwia czyniła ogromne wysiłki, aby przyjść mu z pomocą. Zebrała poważną liczbę wojsk, ale z powodu braki koordynacji działań i błędów militarnych, Peruzja padła w 40 r. p.n.e. Oktawian puścił wolno Lucjusza. Fulwia wyruszyła wraz z dziećmi Antoniusza na Wschód, by spotkać się z mężem (który już był kochankiem Kleopatry VII Wielkiej, królowej Egiptu). Do tego spotkania doszło w Atenach. Czekały ją wyrzuty ze strony męża za samowolne wszczęcie walki z Oktawianem. Po spotkaniu w Atenach Antoniusz wypłynął na Morze Jońskie, a chorą Fulwię zostawił w Sykionie. Fulwia zmarłą niedługo potem gnębiona wyrzutami Antoniusza oraz tym, że nie odwiedził jej w chorobie. Była pierwszą w Rzymie kobietą, której wizerunek widniał na monetach bitych w Rzymie i nawet we Frygii azjatyckiej w mieście Eumeneia, które na jej cześć przemianowano na Fulwię.