MINISTROWIE SPRAW WEWNĘTRZNYCH,
OBRONY CYWILNEJ, BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO I POLICJI
MINISTROWIE SPRAW
ZAGRANICZNYCH
Condoleezza Rice
Urodziła się 14.XI.1954 r. w Birmingham w
Alabamie jako córka Johna i Angeleny Rice. Jej imię jest wariacją włoskiego
terminu muzycznego con dolcezza, co oznacza "słodko, łagodnie".
Dorastała w czasach segregacji
rasowej. Ojciec - tak jak dziadek - pastor kościoła prezbiteriańskiego w
Westminster Presbyterian Church, był
kiedyś trenerem futbolu amerykańskiego, ale większość życia spędził jako
administrator wyższych uczelni. Matka była nauczycielką muzyki, grała na organach w
kościele. 
Oboje rodzice byli nauczycielami akademickimi. Condie zaczęła uczyć się gry na pianinie w wieku lat trzech i poznała
nuty, zanim nauczyła się czytać. Chodziła na lekcje francuskiego, hiszpańskiego,
łyżwiarstwa figurowego i baletu.
Condoleezza miała 9 lat, gdy jej szkolny kolega Denise McNair został zabity w zamachu bombowym na Black Sixteenth Street Baptist Church, przeprowadzonym przez białych rasistów 15 września 1963 roku. Rice twierdzi, że jej dzieciństwo w okresie segregacji wpłynęło na jej determinację w walce z przeciwnościami losu i chęć bycia "dwa razy lepszym" niż biali. W dziesiątej klasie szkoły dla dziewcząt w Kolorado - przenieśli się tam, gdy ojciec dostał pracę na tamtejszym uniwersytecie - pierwszy raz wśród kolegów Condie pojawili się biali. W Akademii Świętej Marii była jedną z trzech czy czterech Murzynek. W szkole przeskoczyła dwie klasy i w wieku 15 lat zaczęła studia na uniwersytecie w Denver. W 1974 roku Rice uzyskała tam z pochwałą stopień bakałarza w dziedzinie nauk politycznych i członkostwo stowarzyszenia Phi Beta Kappa. W 1975 roku otrzymała dyplom magistra na University of Notre Dame, natomiast w 1981 roku stopień naukowy doktora w Graduate School of International Studies na University of Denver. Pod wpływem byłego czeskiego dyplomaty, Josefa Korbela, ojca przyszłej sekretarz stanu w administracji Clintona, Madeleine Albright, postanowiła poświęcić się polityce zagranicznej. Rice jest profesorem nauk politycznych Stanford University, członkiem Institute for International Studies i członkiem Instytutu Hoovera. Napisała kilka książek: "Zjednoczone Niemcy i przeobrażona Europa" (1995), "Era Gorbaczowa" (1986) i "Niepewny związek - ZSRR i armia Czechosłowacji" (1984).
To od
Korbela przejęła koncepcję Realpolitik, zgodnie z
którą w świecie toczy się ostra rywalizacja różnych interesów narodowych.
Zajęła się sprawami Rosji i Związku Radzieckiego. Szybko stała się uznaną
specjalistką, wykładowcą renomowanego Uniwersytetu Stanforda. Za czasów
prezydenta Reagana ledwie trzydziestoletnią Rice zaproszono do Pentagonu jako
doradcę do spraw strategii nuklearnej. Od 1989 do marca 1991 roku służyła w
administracji prezydenta George H. W. Busha jako dyrektor wydziału ds. Związku
Radzieckiego i Europy Wschodniej w Narodowej Radzie Bezpieczeństwa. Na
to stanowisko polecił ją Brent Scowcroft, doradca ds. bezpieczeństwa
prezydenta. W 1990
roku, w wieku trzydziestu pięciu lat, została mianowana specjalnym asystentem
prezydenta Stanów Zjednoczonych do spraw bezpieczeństwa narodowego.
Zrezygnowała z tej roli 15 stycznia 2001 roku, przechodząc do pracy rządowej na stanowisku doradcy do spraw bezpieczeństwa. Wtedy też ustąpiła ze stanowiska uniwersyteckiego w Stanford. Zasiadała w radach dyrektorów w Chevron Corporation, Charles Schwab Corporation, William and Flora Hewlett Foundation, University of Notre Dame, International Advisory Council of J.P. Morgan i San Francisco Symphony Board of Governors. Jest wiceprezesem Boys and Girls Clubs of America. Pracowała także w zarządach firm Transamerica Corporation, Hewlett-Packard, Carnegie Corporation, Carnegie Endowment for International Peace, Rand Corporation oraz National Council for Soviet and East European Studies. Od 1993 do 1999 roku pełniła funkcję rektora Uniwersytetu Stanforda (jako pierwsza kobieta), instytucji o miliardowym budżecie, gdzie żelazną ręką uzdrowiła finanse, zwalniając pracowników bez zasięgania opinii różnych komitetów. Opowiadała się za przyznawaniem przedstawicielom mniejszości (czarnym, Latynosom, także kobietom) dodatkowych punktów przy przyjmowaniu na uniwersytety, by wyrównać ich szanse z przedstawicielami uprzywilejowanej większości (czyli białymi mężczyznami). Ściągało to na nią gromy konserwatystów. Demokraci też jej nie lubili, bo Rice podkreślała, że przedstawicielom mniejszości pomaga jedynie w dostaniu się na uniwersytet, potem muszą sobie radzić jak wszyscy pozostali. Gdy dziekan jednego z wydziałów nie przyznał stanowiska znanej feministce, broniła jego prawa do takiej decyzji, co doprowadziło do akcji protestacyjnych studentów. Pielęgnowała przyjaźń z klanem Bushów.
W sierpniu 1998 r., podczas wspólnego urlopu w Kennebunkport w stanie Maine, spotkała się z George'em Bushem juniorem i postanowiła zostać jego doradczynią podczas kampanii prezydenckiej. Gdy zmarła matka, przekonała ojca, aby przeniósł się z Denver do Palo Alto. W 1993 roku razem z nim założyła Centrum Młodej Generacji, program pozaszkolnych zajęć dla uczniów klas 3 - 8, którzy mają dobre oceny i chcą się uczyć, ale którzy są zbyt ubodzy na to, aby dostać się do dobrych szkół. Jest członkinią Amerykańskiej Akademii Nauk oraz doktorem honoris causa trzech uniwersytetów. Od 22.I.2001 r. do 20.I.2005 r. była członkinią Gabinetu, doradczynią prezydenta ds. bezpieczeństwa narodowego i szefową Rady Bezpieczeństwa Narodowego. W X.2003 r. została dyrektorem (przewodniczącą) Irackiej Grupy Stabilizacyjnej przy Białym Domu. Dr Rice była jednym z najgorętszych zwolenników interwencji w Iraku w 2003 roku - wyraziła to m.in. artykułem w New York Times, zatytułowanym Why We Know Iraq Is Lying. W marcu 2004 roku Rice odmówiła złożenia zeznań pod przysięgą przed narodową komisją do spraw terrorystycznych ataków na Stany Zjednoczone, co wzbudziło silne kontrowersje. Biały Dom tłumaczył to tradycją zezwalającą na odmowę składania zeznań. Debata wokół jej roli w antyrerrorystycznej polityce USA wzmogła się po opublikowaniu książki Richarda Clarke'a Against All Enemies.
George W. Bush zgodził się pod
presją na składanie zeznań przed Kongresem przez urzędników, o ile nie
stworzy to prawnego precedensu. Ostatecznie zeznania zostały złożone w
kwietniu 2004 roku przed tzw. Komisją 9/11, a nie przed Kongresem. Rice stała
się pierwszym urzędującym doradcą do spraw bezpieczeństwa, który złożył
publicznie zeznania. 15.XI.2004 r. prezydent Bush
mianował panią Rice na stanowisko sekretarza stanu USA, czyli ministra spraw
zagranicznych. Swe obowiązki objęła ona 26.I.2005 r. Rice była drugą po
Madeleine Albright kobietą i drugą po swym poprzedniku Colinie Powellu
czarnoskórą osobą (czyli pierwszą czarnoskórą kobietą) na tym stanowisku. 21.I.2009 r. na stanowisku zastąpiła ją demokratka
Hillary Rodham Clinton. Condoleezza Rice nie ma ani męża, ani dzieci. Uważa, że w jej ciężkiej
pracy rodzina byłaby jedynie obciążeniem spychanym na boczny tor. Gdy chce się
zrelaksować, gra na fortepianie, ponieważ tylko Brahms i Mozart potrafią
przenieść ją w inny, bezpieczny świat, w którym jedynym problemem jest
odnalezienie odpowiedniego tonu. Zna język rosyjski, francuski i hiszpański.