KOBIETY-PREZYDENCI
KANDYDATKI NA PREZYDENTA 1870-1990

Vigdís Finnbogadóttir

Urodziła się 15.IV.1930 r. w Reykjaviku. Jej ojciec był inżynierem i profesorem na Uniwersytecie Islandzkim, a matka pielęgniarką i wieloletnią przewodniczącą Islandzkiego Zjednoczenia Pięlęgniarek. Naukę zaczynała w domu, ale później wyjechała za granicę, aby studiować język francuski i literaturę na uniwesytetach w Grenoble i Sorbonie. W Danii studiowała historię teatru, a w Szwecji literaturę angielską i pedagogikę. Po powrocie do kraju założyła awangardowy teatr wystawiający głównie sztuki Sartre'a i Ionesco. Potem nauczała języka francuskiego i historię teatru francuskiego w liceum. Wykładała również dramat francuski na Uniwersytecie Islandzkim. W telewizji państwowej uczyła języka francuskiego i dramatu. W 1972 r. została dyrektorem teatru miejskiego w Reykjaviku (była nim do VI.1980 r.). W okresie 1976-1980 była członkinią komitetu doradczego Rady Nordyckiej ds. kultury (któremu przewodziła w 1978 r.). W latach 1978-1980 r. kierowała Teatrem Narodowym. Założyła także szkołę dla przewodników turystycznych. 29.VI.1980 r., jako niezależna kandydatka, wygrała wybory prezydenckie, uzyskując 33.6 % głosów. Jej kadencja (4 lata) była 2 razy przedłużana wobec braku kontrkandydatów w 1984 i 1992 r. W wyborach z 29.VI.1988 r. pani prezydent uzyskała 92.7 % głosów. Jej rywalką była inna kobieta, Sigund Thorsteinsdóttir. Urząd prezydenta sprawowała w okresie 01.VIII.1980-01.VIII.1996. Wcześnie wyszła za mąż za kolegę szkolnego, od ponad trzydziestu lat jest jednak rozwódką. Adoptowała przed laty (w wieku 41 lat) ośmioletnią wówczas Astridur i był to wówczas jeden z pierwszych przypadków w Islandii, kiedy dziecko zostało przyznane pojedynczej osobie. Nigdy nie była członkinią partii politycznej, ale organizowała marsze protestu przeciwko istnieniu bazy wojskowej w Keflaviku. Twierdzi, że ludzkość w obliczu innych zagrożeń musi rozwijać się w kierunku umacniania pokoju. Po odejściu z urzędu prezydenckiego zaangażowała się w działalność organizacji humanitarnych i kulturalnych. W latach 1996-2000 była przewodniczącą Rady Kobiet-Światowych Przywódców w John F. Kennedy School of Government przy Uniwerstycie Harvarda. Rada zamierza “zachęcać młode kobiety do starań o przywódcze role w rządach”. Jest także ambasadorem dobrej woli UNESCO. Twierdzi, że ludzkość w obliczu innych zagrożeń musi rozwijać się w kierunku umacniania pokoju. Od wielu lat jest zaangażowana w nordyckie sprawy kulturalne. Otwierała m.in. wystawę Scandynavia Today w USA w 1982 roku. Jest inspiratorką funduszu specjalnego dla cudzoziemców. Tłumaczy literaturę francuską i angielską, interesuje się filozofią.