Silvia Cartwright
Urodziła się 07.XI.1943 r. w Dunedin jako Silvia Poulter. Ma 4 siostry i 1 brata. Uczyła się w High St School, Otago Girls High School i Uniwersytecie Otago. W 1969 r. wyszła za mąż za prawnika Petera Cartwrighta. Dwa lata wcześniej ukończyła prawo na Uniwersytecie Otago. Przez następne 14 lat praktykowała w Dunedin w Rotorua. Pracowała także w spółce Harkness Henry & Co., Hamilton. W 1981 r. porzuciła praktykę prywatną na rzecz posady sędziego rodzinnego i okręgowego (dystryktowego) w Dunedin. W 1989 r. została pierwszą kobietą-prezesem Sądu Dystryktowego. W 1993 r., również jako pierwsza kobieta, weszła w skład Sądu Najwyższego. W latach 1987-88 była Komisarzem Dochodzeniowym ds. leczenia nowotworów i innych powiązanych z tym spraw przy Krajowym Szpitalu Kobiecym w Auckland (dochodzenie Cartwright). Jej rekomendacje, zaakceptowane całkowicie przez gubernatora generalnego w VIII.1988 r., odkryły olbrzymi obszar, do którego należały: standardy badań i leczenia raka, izolacja kobiet poddawanych badaniom i procedurom ginekologicznym oraz kwestia odpowiedzialności etycznej i nauczania standardów w medycynie. W latach 1986-87 Silvia Cartwright przewodziła komisji badającej efektywność wprowadzenia badań nauk społecznych. Od 1977 r. do 1981 r. była członkinią Komisji na rzecz Przyszłości. Ta rządowa instytucja zajmowała się doradzaniem rządowi w sprawach dotyczących przyszłego rozwoju Nowej Zelandii. Badała m.in. trendy demograficzne, ekonomiczne i konstytucyjne oraz wielkość migracji. W swej działalności zawodowej i prywatnej zawsze aktywnie działała na rzecz kobiet i ich praw. W 1995 r. , wraz z byłym Szefem Sprawiedliwości (Chief Justice), przewodziła Programowi Edukacyjnemu Sprawiedliwości Płciowej (Gender Equity Education Programme) skierowanemu do wszystkich nowozelandzkich sędziów. Była gospodynią międzynarodowej konferencji kobiet-sędzin w Wellington w 1993 r. W tym samym roku została członkinią Komisji Praw Człowieka w Organizacji Narodów Zjednoczonych. Komisja ta zajmowała się także monitorowaniem ONZ-ej Konwencji ds. Eliminacji Dyskryminacji Kobiet (CEDAW). W tym okresie naszkicowała ogólne rekomendacje dla Komisji o pozycji kobiet w małżeństwie i rodzinie, życiu publicznym i politycznym oraz dostępie kobiet do opieki zdrowotnej. Pracowała także przy Fakultatywnym Protokole do tej Konwencji. Ten nowy mechanizm dotyczący zażaleń został przyjęty przez Zgromadzenie Generalne w 1999 r. Pani Cartwright udzielała się także społecznie. W latach 1978-81 była przewodniczącą Waikato Marriage Guidance Council. W 1989 r. została Damą Orderu Imperium Brytyjskiego. Od 04.IV.2001 r. była gubernatorem generalnym Nowej Zelandii. Jako gubernator generalna jest reprezentantką królowej brytyjskiej Elżbiety II. Powołuje premiera i ma prawo rozwiązywania parlamentu na wniosek rządu. Wraz z jej wstąpieniem na urząd 5 najwyższych stanowisk państwowych w Nowej Zelandii było zajmowanych przez kobiety. Głową państwa była królowa Elżbieta II, gubernatorem generalnym - Silvia Cartwright, Pierwszym Prezesem Sądu Najwyższego i zastępczynią gubernator generalnej jest Sian Seerpoohi Elias, a premierem - Helen Clark. W latach 1999-2001 liderką opozycji była była premier Jennifer Shipley. W parlamencie kobiety stanowią 28.3%. Od 03.III.2005 r. Margaret Wilson jest pierwszą w historii Nowej Zelandii kobietą-spikerem Izby Reprezentantów. Z urzędu pani Cartwright odeszła 04.VIII.2006 r.