KANDYDATKI NA PREZYDENTA 1870-1990

Ludovica Hainisch-Marchet

Urodziła się 29.VI.1901 r. w Wiedniu. Jej rodzicami byli: dr Gustav Marchet (1846–1916), prawnik zajmujący się sprawami rolniczymi, wielokrotnie rektor Wyższej Szkoły Rolniczej (Bodenkultur), członek Rady Państwa, minister nauki w gabinecie Becka (dr Marchet był liberałem, przeprowadził ważne reformy w prawie rolnym oraz w systemie szkolnym) oraz Emilie Marchet, z domu Schwäger von Hohenbruck.  

Partnerzy życiowi: W latach 1933-1937 jej mężem był dr Erwin Hainisch, historyk sztuki w Federalnym Urzędzie ds. Zabytków w Linzu i syn byłego bezpartyjnego prezydenta, dra Michaela Hainischa. W 1937 r. małżeństwo zostało rozwiązane i anulowane przez Kościół katolicki. Jej późniejszym partnerem życiowym był jej wieloletni współpracownik Rudolf Kießlinger, z zawodu technik. 

Wykształcenie: Po maturze studiowała pedagogikę w Lehramtsstudium w Wiedniu (1929-1933). Samouk - włącznie z esperanto opanowała 9 języków.

Życiorys: W latach 1923-1929 pracowała w sekretariacie sekcji prawniczej Ligi Narodów w Genewie. W okresie 1929-33 studiowała w Wiedniu. W latach 30-ych rozpoczęła się jej długoletnia przyjaźń z Paulusem i Edith Geheeb, kierownikami wolnej od przemocy szkoły najpierw w Niemczech (Odenwaldschule), a później w Goldern w Szwajcarii. Jej przyjaciółką została także Mathilde Vaerting. W 1933 r. przeniosła się do Linzu i nauczała na tamtejszej AHS. Od XI.1934 do II.1936 r. wydawała miesięcznik "Echo Europy, karta na rzecz międzypaństwowego porozumienia" z siedzibą redakcji w Wiedniu. Znajdowały się tam artykuły dotyczące: porozumienia między narodami, wymogów pokoju i wychowania do niego, organizacji pomocowych, ruchu kobiecego, literatury i sztuki. Käthe Braun-Prager, długoletnia przyjaciółka Rosy Mayreders, kierowała działem sztuki i literatury. Zapraszano tam jako referentów różne znane osoby, m.in. Sofie Lazarsfeld. W X.1935 r. Ludovica Hainisch-Marchet została przewodniczącą Wiedeńskiego Klubu Kobiecego Call. W każdym wydaniu znajdowała się kolumna "Hallo Europa" z krótkimi relacjami dotyczącym spraw politycznych na świecie, a szczególnie na temat światowych zbrojeń i rozwoju wydarzeń w narodowosocjalistycznych Niemczech. Latem 1937 r. wróciła do Wiednia i w roku szkolnym 1937/38 była nauczycielką w prywatnym gimnazjum dziewczęcym Luithlen. Wiele z jej uczennic było Żydówkami. Na jesieni 1938 r. wyjechała do Włoch, gdzie uczyła dzieci jednej z arystokratycznych rodzin. W 1939 r., przed wybuchem II wojny światowej, wyemigrowała do Szwecji. Utrzymywała się tam z tłumaczeń, prywatnych lekcji i pracy z ciężko upośledzonymi dziećmi. Gdy mogła wynająć duże mieszkanie, założyła tam dom (schronienie) dla uciekinierów. Po wojnie wspierała z Szwecji akcje pomocowe w Austrii i Niemczech. W 1946 r., po przeczytaniu książki Emery Reves pt "Anatomia pokoju", zaczęła współpracować przy budowie światowego federalizmu, którego celem jest idea związku państw związanego kodeksem ustawodawczym. Ma to prowadzić do zapewnienia pokoju. W 1949 r. wróciła do Wiednia i zaczęła propagować idee światowego federalizmu, nowe metody uprawy ziemi w rolnictwie, wychowanie wolne od przemocy, udział kobiet w życiu politycznym oraz nowe formy gospodarki pieniężnej. W pierwszej turze wyborów prezydenckich z 06.V.1951 r., jako bezpartyjna kandydatka, zajęła ostatnie miejsce wśród 8 kandydatów, zdobywając 0,1 % głosów (2132 głosy). Jako prezydent chciała wprowadzić wcześniej wymienione rzeczy plus więcej właściwej demokracji. Podczas kampanii była szkalowana i wyśmiewana. Zawiodły ją także kobiety, na które wcześniej liczyła. Wolały one jednak, aby prezydentem był mężczyzna. Mimo tego nie przestała propagować swoich idei. Jeździła z wykładami o uprawie ziemi Raoula France'a, wykładami o wychowaniu według wzoru "Ecole d´Humanite" Paulusa Geheebsa w Szwajcarii, wykładami o psychologii władzy Mathilde Vaerting. Od VI.1952 do końca 1955 roku wydawała miesięcznik "Wiedza i Sumienie" z artykułami na tematy tytułowe, informacjami o światowych federalistach, omówieniami książek i zaproszeniami na wykłady. Redaktorem naczelnym był Rudolf Kießlinger. W 1956 r. przeprowadziła się do Niemiec. Pracowała tam jako tłumaczka, udzielała lekcji wymowy, ilustrowała książki dla dzieci, dawała wykłady i pisała artykuły do gazet. Rudolf Kießlinger od 1955 r. pracował jako technik w zakładach Siemensa w Monachium. Ich celem było założenie "Ecole d´Humanité" (szkoły humanistycznej) w Austrii według projektu Geheeba. Podczas wszystkich wakacji pracowała bez zapłaty w szkole tego ostatniego w Goldern w Szwajcarii. W 1961 r. przeniosła się do Konstanz, gdzie pracowała tak jak wcześniej. W 1965 r. zamieszkała w Überlingen koło Jeziora Bodeńskiego, gdzie pracował także Kießlinger. W latach 1965-70 prowadziła Albert Schweitzer College, założony przez Fundację Alberta Schweitzera i popierany przez pochodzące z USA Międzynarodowe Stowarzyszenie na rzecz Wolności Religijnej. Cel był następujący: ok. 20-25 studentów (głównie z USA) miało pogłębiać swoją znajomość języka, poprzez wspólną pracę wyznawców różnych religii na rzecz wprowadzenia pokoju, wolności i równości. Potem musiała nieco ograniczyć pracę ze względów zdrowotnych. Popierała Kießlingera w urzeczywistnieniu jego idei budowy prefabrykowanych energooszczędnych domów. W V.1986 r. odwiedziła ją Freda Meissner-Blau, kandydatka Zielonych-Zielonej Alternatywy (GAL) na prezydenta Austrii. Ludovica Hainisch-Marchet zmarła 22.VIII.1993 r. w Überlingen.