Joanna de Penthièvre
Urodziła się w 1319 r. jako córka Gwidona, hrabiego Penthièvre oraz młodszego brata księcia Bretanii Jana III, oraz Joanny, córki Henryka IV, pana d'Avaugour i Goëllo. Jej matka zmarła 28.VII.1327 r. 16.III.1331 r., po śmierci ojca, została hrabiną Penthièvre. W 1334 r. była panią d'Avaugour i Goëllo. 04.VI.1337 r. poślubiła w Paryżu Karola z Blois. Ich dziećmi byli: Maria, Jan I, Gwidon, Henryk i Małgorzata. 30.IV.1341 r. zmarł stryj Joanny, książę Bretanii Jan III Dobry. Nie pozostawił po sobie potomstwa. Natychmiast rozgorzała wojna między Anglią a Francją o schedę po nim. Król Francji Filip VI, wuj Karola z Blois, poparł Joannę i jej męża. Kandydatem Anglików był Jan IV de Montfort, najmłodszy brat Jana III. Wybuchła długoletnia wojna o sukcesję bretońską. Większość bretońskiej szlachty poparła Joannę i Karola. Janowi udało się jednak opanować Nantes. W Limoges zagarnął książęce skarby. W połowie sierpnia opanował większość Bretanii, w tym trzy najważniejsze miasta - Nantes, Rennes i Vannes. Na tym skończyły się sukcesy Jana. W X.1341 r. przegrał bitwę z Karolem pod Champtoceaux. Schronił się w Nantes, skąd wygnali go mieszczanie. Karol zaproponował mu rozmowy pokojowe, ale gdy te nie przyniosły rozstrzygnięcia rozkazał uwięzić przeciwnika. Wojnę kontynuowała żona Jana, Joanna Flandryjska. W 1342 r. musiała jednak poprosić o pomoc Edwarda III. Ten wysłał wojska do Bretanii. Działania Edwarda zaniepokoiły Francuzów, którzy zaangażowali się bardziej w wojnę. Karol de Blois odbił Rennes i Vannes. 16.I.1343 r. Anglicy i Francuzi zawarli rozejm. Miał on obowiązywać do 1346 r. W tym czasie zamierzano rozstrzygnąć sprawę sukcesji bretońskiej. 01.IX.1343 r. Jan został uwolniony z więzienia. Karol de Blois wkrótce wznowił wojnę i odnosił w niej coraz większe sukcesy. W III.1345 r. Jan uciekł do Anglii. Latem powrócił do Bretanii na czele angielskiej armii. W lipcu spróbował zdobyć Quimper, ale Karolowi udało się przełamać oblężenie. Jan wycofał się do Hennebont, gdzie zachorował. Zmarł tam16.IX 1345 r. Jego pretensje do Bretanii odziedziczył jego 4-letni synek, Jan V Zdobywca, w imieniu którego wojnę prowadziła jego matka, Joanna Flandryjska. Kolejne lata to okres drobnych bitew i potyczek, które nie przynosiły trwałego sukcesu żadnej ze stron. W 1347 r. w bitwie pod La Roche-Derrien Karol dostał się do angielskiej niewoli, skąd został wykupiony w 1356 r. za sumę pół miliona ecú. Był więziony w Tower of London. Wolność odzyskał 10.VIII.1356 r. Po odzyskaniu wolności kontynuował on wojnę z Janem V. Do decydującej bitwy doszło 29.IX.1364 r. pod Auray. Wspierani przez Anglików stronnicy Jana V odnieśli zwycięstwo. Karol został zabity przez angielskiego żołnierza wbrew przedbitewnym rozkazom, które nakazywały brać wodzów przeciwnika żywcem. 12.IV.1365 r. Joanna, na mocy traktatu w Guérande, zrzekła się praw do Bretanii na rzecz Jana V. Zmarła 10.IX.1384 r.