KOBIETY-PREMIERZY NA WYGNANIU
PRZYWÓDCZYNIE PARTII 

Jarosława Stećko Josypiwna

Naprawdę nazywała się Hanna Muzyka. Urodziła się 14.V.1920 r. w Romaniwce koło Tarnopola. Była tłumaczką z angielskiego, francuskiego i niemieckiego. W 1938 r., pod wpływem brata, działacza Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów w II RP, wstąpiła do OUN. Przez dwa lata pracowała jako nauczycielka, a potem, w okresie 194-1943, studiowała w Lwowskim Instytucie Politechnicznym. Po zajęciu kresów przez Armię Czerwoną odmówiła przyjęcia legitymacji Komsomołu i musiała się ukrywać. Wojnę niemiecko-sowiecką potraktowała jak wybawienie. Rozpoczęła działalność polityczną. Widząc jednak, że Niemcy nie chcą odbudowy niepodległego państwa ukraińskiego, wróciła do podziemia. Była sanitariuszką i łączniczką Ukraińskiej Armii Powstańczej (UPA). W 1943 r. Niemcy aresztowali ją we Lwowie za działalność w ukraińskim ruchu nacjonalistycznym. Przed ponownym najazdem armii sowieckiej uciekła w następnym roku do Monachium. Tam poznała swego przyszłego męża, Jarosława Stećkę, byłego premiera samozwańczego rządu ukraińskiego, szefa OUN i więźnia hitlerowskiego obozu Sachsenhausen. Jarosław Stećko w obozie poznał komendanta AK Stefana Grota-Roweckiego. Tam też powstała koncepcja, że w obliczu dwóch wielkich wrogów Polacy i Ukraińcy powinni się trzymać razem. Po zabójstwie Stepana Bandery w 1959 r. przez agenta KGB jej mąż został szefem OUN. Jarosława ukończyła prawo na uniwersytecie w Monachium. Stećkowie na emigracji byli współzałożycielami Światowej Ligi Antykomunistycznej, spotykali się z Richardem Nixonem, Czang Kaj-szekiem i Ronaldem Reaganem. Po śmierci męża w 1986 r. Sława Stećko została szefową OUN, Światowej Ligi Antykomunistycznej i Ukraińskiej Administracji Państwowej (rządu ukraińskiego na wygnaniu). W 1991 r. wróciła na Ukrainę, przez trzy kadencje była posłanką (1998-2003). Odmowę otwarcia Cmentarza Orląt Lwowskich traktowała jako moskiewską prowokację. W X.1992 r. założyła na Ukrainie partię Kongres Ukraińskich Nacjonalistów (ugrupowanie to zostało zarejestrowane oficjalnie 26.I.1993 r.), która miała kontynuować tradycje OUN. W 2000 r. ponownie stanęła na czele OUN. W okresie stanu wojennego wspierała polską opozycję. Organizowała pomoc finansową. Publicznie głosiła, że Polacy i Ukraińcy powinni traktować wspólną historię tak jak Amerykanie dzieje wojny secesyjnej - z równym sercem do obydwu stron. Zmarła 12 marca 2003 r. Jej zwłoki spoczęły w Kijowie.