Fatima Jinnah, młodsza siostra Quaid-i-Azam Muhammada Ali Jinnaha, urodziła się w 1893 r. Spośród siedmiorga rodzeństwa była mu najbliższa. Starszy brat został jej opiekunem po śmierci ojca w 1901 r. Dzięki jego poparciu, wbrew silnej opozycji rodziny, otrzymała znakomitą edukację. W 1902 r. dostała się do Bandra Convent. W 1919 r. zaczęła studiować w Dr. Ahmad Dental College na University of Calcutta. Po ukończeniu studiów, w 1923 r., brat pomógł jej założyć klinikę dentystyczną w Bombaju. Mieszkała z nim aż do 1918 r., kiedy to ożenił się z Rutanbai. Po jej śmierci w II.1929 r. Fatima zamknęła klinikę i zaczęła prowadzić dom brata. Trwało to aż do jego śmierci, czyli do 11.IX.1948 r. Quaid rozmawiał z nią o różnych problemach, szczególnie przy śniadaniu i obiedzie. Towarzyszyła mu także podczas podróży. W 1932 r. dołączyła do niego w Londynie po drugiej turze konferencji (Second Round Table Conference). Kiedy tworzono Ligę Muzułmańską, Fatima została członkinią Komitetu Roboczego Ligi Muzułmańskiej w prowincji Bombaj. Pracowała na tym stanowisku do 1947 r. W III.1940 r. wzięła udział w sesji Ligi w Lahore. Była przekonana co do tego, że Hindusi dążą do całkowitego podporządkowania i zdominowania muzułmanów. To głównie z tego powodu w Delhi w II.1941 r., z jej inicjatywy, powstał Ogólnoindyjska Federacja Muzułmańskich Studentek. Podczas przekazywania władzy w 1947 r. była inspiracją dla muzułmańskich kobiet. Założyła Kobiecy Komitet Zapomogi, który później stał się zawiązkiem Ogólnopakistańskiego Stowarzyszenia Kobiet. Odgrywała znaczącą rolę w osiedlaniu uchodźców w nowym państwie, Pakistanie. Pomagała stowarzyszeniom społecznym i edukacyjnym. Podczas choroby brata opiekowała się nim bardzo troskliwie. Po jego śmierci często wypowiadała się przy ważnych okazjach, przypominając o ideach na podstawie których został założony Pakistan. 02.I.1965 r. ubiegała się o prezydenturę tego kraju jako kandydatka Partii Połączonej Opozycji (Combined Opposition Party). Nawet tak konserwatywna partia jak Jamaat-i-Islami zaakceptowała ją jako kandydatkę. Jej największą zaletą było to, że była siostrą założyciela Pakistanu, oraz to, że trzymała się z dala od plagi konfliktów politycznych, które wybuchły po jego śmierci. Nazwała swego przeciwnika, Ayuba Khana, dyktatorem. Ona chciała dojść do zgody z Indiami w sprawie wód Indusu, a Khan zrzekł się kontroli nad rzekami przepływającymi przez Indie. Mimo olbrzymiej popularności przegrała te wybory. Potem napisała książkę o swoim bracie pt. "Mój brat" (ukazała się w 1987 r.). W uznaniu jej osiągnięć naród przyznał jej tytuł Madar-i-Millat, czyli "Matki Narodu". Zmarła w Karaczi 08.VII.1967 r. Niektórzy historycy twierdzą, że stało się to 6 dni wcześniej.