KOBIETY-PREZYDENCI 
PRZYWÓDCZYNIE PARTII
KANDYDATKI NA PREZYDENTA 1870-1990

Maria Corazon Sumulong Cojuangco Aquino

Urodziła się 25.I.1933 r. w Manili jako Maria Corazon Sumulong Cojuangco w rodzinie bogatego właściciela plantacji trzciny cukrowej z prowincji Tarlac. Pobierała nauki w Klasztorze Wniebowzięcia w Manili. Potem studiowała w Ravenhill Academy w Filadelfii, w Szkole Misyjnej Notre Dame w Nowym Jorku, oraz tamże matematykę i romanistykę w College of Mount Saint Vincent. Dalsze studia podjęła na Uniwersytecie Dalekowschodnim w Manili. W 1956 r. wyszła za mąż za Benigno Aquino. Urodziła 4 córki i jednego syna. Jej mąż był przywódcą opozycji skierowanej przeciwko rządom Ferdinanda i Imeldy Marcosów. Władze aresztowały go w 1972 r.- został zwolniony z powodu choroby serca. W V.1980 r. wyjeżdża z rodziną do Stanów Zjednoczonych. Wojsko zamordowało go na lotnisku w Manili  21.VIII.1983 r. po jego powrocie z wygnania. Corazon przybyła do kraju na pogrzeb męża i już tam została. Teraz to ona stanęła na czele zjednoczonej opozycji. Gdy Marcos ogłasza przedterminowe wybory prezydenckie Corazon zgłasza swoją kandydaturę w XI. 1985 r. W II.1986 r., przy poparciu Kościoła, stanęła do walki o fotel prezydencki jako kandydatka liberałów. Władze stosowały oszustwa wyborcze, co skłoniło ją do poparcia pokojowej kampanii powszechnej niesubordynacji. Zmusiło to rodzinę Marcosów do opuszczenia kraju 25.II.1986 r. Jeszcze tego samego dnia zaprzysiężono ją na prezydenta. Odniosła zwycięstwo w referendum nad rządowym projektem nowej konstytucji w II.1987 r., co zapewniło jej dalsze sprawowanie władzy do 30.VI.1992 r. W VII.1987 r. weszła w życie nowa, demokratyczna konstytucja. Musiała potem zmierzyć się z powstaniem komunistycznym. Inne frakcje polityczne związane z bogatymi właścicielami ziemskimi starały się spowolnić proces wprowadzania reform. Przetrwała 7 prób wojskowego zamachu stanu - najpoważniejszy był atak zbuntowanych jednostek wojskowych na przełomie XI/XII.1989 r. Po siódmej nieudanej rebelii w III.1990 r. powstała "unia sił" organizacji antyrządowych. W V.1990 r. założyła ruch polityczny "Kabisig" ("Ramię w ramię"), którego celem jest koordynacja programów na rzecz podnoszenia stopy życiowej narodu. Przeforsowała liczne demokratyczne reformy w kraju, zwolniła więźniów politycznych. Była niezmiernie popularna, ale nie zdecydowała się walczyć o drugą kadencję prezydencką w 1992 r. Udzieliła poparcia swemu następcy, Fidelowi Ramosowi. Później też była aktywna w polityce. W latach 90. znów wyprowadziła na ulice tłumy, gdy jej następca Fidel Ramos próbował zmienić konstytucję, by przedłużyć swoje rządy. W 1998 r. została jedną z doradców prezydenta Josepha Estrady. Miała też swój udział w zakończeniu jego prezydentury w 2001 r. - czego później publicznie żałowała. Prowadziła też kampanię przeciwko prezydent Glorii Arroyo. W I.1987 r. została wyróżniona Nagrodą Pokojową im. Martina Luthera Kinga za "siłę i spokojny triumf nad niesprawiedliwością."  Była członkinią Rady Kobiet-Światowych Przywódców, organizacji mającej swoją siedzibę w John F. Kennedy School of Government na Uniwersytecie Harvarda. Rada zamierza “zachęcać młode kobiety do starań o przywódcze role w rządach”. Filipińska "Joanna d'Arc" zmarła 01.VIII.2009 r. w Makati na raka okrężnicy. Swoją chorobę długo trzymała w tajemnicy. Aż do VI.2009 r. udzielała się publicznie.