Adelajda
Urodziła się w 1188 r. jako córka hrabiny Adelajdy Kliwijskiej i hrabiego Holandii i Zelandii Dytryka VII. Miała jeszcze dwie siostry, które nie dożyły dorosłości. Jej matka od około 1190 r. stała się bardzo prominentną postacią w hrabstwach Holandii i Zelandii. Była pierwszą żoną władcy tych hrabstw, którą określano "hrabiną", a nie tylko "żoną" (uxor or coniunx). Często podpisywała dekrety wraz z mężem. Dytryk prawdopodobnie przygotowywał ją do roli regentki w imieniu córki. W 1195 r. stanęła na czele armii, która broniła hrabstwa Holandii przed najazdem jej szwagra, Wilhelma. Dytryk VII zmarł po chorobie 04.XI.1203 r. Jeszcze przed tym wydarzeniem Adelajda wydała swą córkę za mąż za Ludwika II von Looz, hrabiego von Rieneck-Looz. Miała nadzieję, że to on i jej córka zostaną sukcesorami Dytryka. Doprowadziło to do wojny z Wilhelmem o sukcesję. Młoda Adelajda została porwana przez wuja i umieszczona w cytadeli w Lejdzie. Później przewieziono ją do Anglii. Wilhelm zaakceptował Adelajdę i Ludwika jako suwerennych władców hrabstw Holandii i Zelandii w 1206 r. w traktacie podpisanym w Brugii. Rok później hrabina znalazła się na wolności. W 1208 r. zmarł jej mąż, z którym nie miała dzieci. Rządy nad oboma hrabstwami przejął Wilhelm, który w 1210 r. przyjął tytuł hrabiego Holandii i Zelandii. W 1213 r. został oficjalnie uznany przez cesarza Ottona IV. Hrabina Adelajda zmarła w 1223 r.